你们好！

Witajcie, nieśmiało zaglądam na forum i podoba mi się ono coraz bardziej.
W 2005 roku obroniłam dyplom ze stosunków międzynarodowych, potem pomyślałam, że fajnie byłoby nauczyć się chińskiego, skoro te Chiny takie fajne. Zainteresowaniem Chinami zaraził mnie Prof. Rowiński, dzięki wykładom o Chinach, które prowadził bajecznie. I chyba właśnie dzięki niemu spróbowałam czy się uda na sinologii. Minęły 3 lata, niby wiem trochę więcej, ale doszłam do etapu, wiem, że nic nie wiem i że życia nie starczy, żeby się tych Chin i chińskiego nauczyć. A żeby było zabawniej od jakiegoś czasu na widok Azjatów wieje, gdzie pieprz rośnie, bo a nóż będzie się trzeba odezwać a oni mnie nie zrozumieją. Mam nadzieję, że w Chinach przełamię barierę lęku i znów zacznę używać języka. Co życzliwsi mówią, że jak przymrę głodem, to poproszę o mantou i zacznę mówić mam nadzieję, że jednak głodem się nie zamożę, nim zacznę mówić.
I tak swoją drogą, czy też mieliście blokadę, by mówić po chińsku?

Ja miałem blokadę na samym początku, ale szybko musiałem ją przełamać, bo na miejscu poznałem Szkota, z którym postanowiłem wynająć mieszkanie, ale on nie mówił słowa po chińsku i wszystkie formalności musiałem załatwiać sam. A z takimi agentami po angielsku nie pogadasz Poza tym najlepsze jedzenie jest w knajpach, gdzie nie ma angielskiego menu, na 200% nikt nie mówi w żadnym innym języku poza chińskim, a że lubię dobre i tanie jedzenie, w tylko takich się stołowałem. Jak to mówią - przez żołądek do chińskiego

Witam na forum! Mam nadzieję, że będąc już na miejscu będziesz się regularnie dzieliła z nami wrażeniami.

Też rozważałem sinologię, kto wie, ale wolę zrobić tego magistra ze stosunków międzynarodowych w 2011 roku i uczyć się po prostu znajdując jakieś zajęcie w Chinach.

A do Chińczyków zagadywałem dopiero po pół roku nauki, po 2 latach wchodziłem za nimi do KFC szukając okazji do zagadania, a przecież ledwie co ich rozumiem (albo i prawie wcale nie kumam), więc nie ma co się cykać， chociaż wciąż nie mogę zdobyć się na podejście do wycieczki Chińczyków na Starym Mieście w Warszawie śpiewając 《月亮代表我地心》, żeby zebrać jakieś zielone do kapelusza

będziesz się regularnie dzieliła z nami wrażeniami.

Mam zamiar się dzielić wrażeniami i prosić Was mądrzejszych o doświadczenia o radę.

A

A do Chińczyków zagadywałem dopiero po pół roku nauki,

Myśmy się chyba spotkali w zeszłym roku w październiku na Shaloon'ie na UW organizowanym przez ludzi z sinologii, mam wrażenie, że to byłeś właśnie Ty i szło Ci świetnie z chińskim.

Mogę się mylić, ale ja będąc młodszą i mając możliwość nauczenia się języka w szkołach i nie mając ambicji by język jako taki byl przedmiotem badań chyba nie traciłabym czasu na studia, choć one ułatwiają poznanie od teoretycznej strony kulturę. Choć myslę, że jak człowiek ma zapał, to więcej wyniesie z samodzielnej nauki niż ze studiów. Sama sinologia niewiele daje.. ale ja mam podobne wrażenie po stosunkach międzynarodowych..

A to już kwestia na oddzielny temat - co dają jakiekolwiek studia bez własnego wysiłku i dołożenia tego "extra mile" od siebie. Kiedy zaczynałem sinologię, jakiś starszy kolega powiedział mi, że te studia można skończyć praktycznie nie mówiąc po chińsku. Wtedy myślałem, że, za przeproszeniem, pierdoli jak potłuczony, ale z dzisiejszej perspektywy trudno mu nie przyznać racji. Sinologia stwarza warunki do nauki chińskiego, ale niczego do głowy nie wtłoczy.

Hmmm... fakt, że bez własnej pracy niczego się nie można nauczyć (a zwłaszcza chińskiego) jest oczywisty. Nie zgadzam się jednak, że można skończyć studia sinologiczne nie mówiąc po chińsku - taki delikwent nie dobrnąłby do II roku, o skończeniu studiów nie wspominając.